Chill, kruidnagel, cacao en koffieboon

De gebedsomroep is ononderbroken aan het galmen vanaf 4.30 uur vanochtend. Bij de eerste zangerige geluiden kijk ik omhoog, en zie nu pas de pijl op het plafond staan. Die wijst naar Mekka. Ik draai me om, en met mijn gezicht naar Mekka gericht droom ik vredig verder. Tot zeven uur. Dan word ik voor de tweede keer wakker.

We ontbijten pas tegen half 9. Het houdt niet over qua ontbijt. Niet veel keuze en het eten is lauw tot koud. We roosteren maar wat boterhammen (er is een soort van tarwebrood, joehoe) en eten dit met pure hagelslag, dat dan weer wel. We vragen of ze warme omeletjes willen maken, want de gebakken eieren en omeletten die er liggen zijn koud. Trots serveren ze de omeletjes, al zijn ze nog steeds aan de koude kant. Morgenochtend ontbijten we iets eerder – misschien is het eten dan warmer. Gelukkig is de kopi tubruk lekker sterk. Ik kan er weer tegenaan.

Het is muisstil in het ‘resort’ (het is gewoon een soort kleinschalige Landal) qua toeristen. Het gezang en geallahuakbar daarentegen gaat maar door. Sinds vanochtend half 5 zijn ze aan het galmen. Het lijkt wel of ze vandaag op de nationale feestdag ter ere van de onafhankelijkheid ook de hele koran aan het voorlezen zijn. Maar het went. Na een tijdje hoor je het niet meer, en verdwijnt het gezang naar de achtergrond.

Vanochtend luieren we wat. Na de vermoeiende dag van gister is het fijn om even niks te doen. Lekker op de rand van het zwembad met de voetjes in het water. Ogen dicht en hoofd op meditatiestand. Voor vijf minuten.

De lunch doen we in het restaurant van het hotel, er is niet veel bijzonders in de directe omgeving. Met de opgewekte klanken van bombastische Indonesische nationalistische liederen (viva Indonesia!) als muzikaal decor. We nemen loempia’s, soto ayam en crêpes. Op de terugweg stuiten we op een grote vliegende hond die aan een tak hangt. Iew. Ook al eten ze alleen fruit, ik vind deze er angstaanjagend uitzien. En groot. Hij hangt naast een groot web met een nog grotere spin erin. Ik neem straks het andere paadje wel.

We zijn in Kalibaru en in de omgeving zijn veel plantages met onder andere koffie, kruidnagel en peper te vinden. Het klimaat is hier ideaal voor: overdag lekker warm en ’s nachts redelijk koel. Vaak wordt het bewolkt aan het eind van de middag en valt er een buitje. Groeizaam weer voor koffie en specerijen. Tofik brengt ons om 14.30 uur naar Plantage Kebun Basar (de Grote Tuin) in Krikilan. Deze plantage is ooit gesticht door een Nederlander. Zijn kleindochter, mevrouw Harnik is de huidige eigenaresse. Op de plantage worden rijst, koffie en palmbomen verbouwd. In de grote kruidentuin groeien vanille, gember, koffie, rubber, peper, kaneel, foelie en nootmuskaat.

Op de plantage is een weeshuis. Hier wonen niet alleen weeskinderen, maar ook kinderen waarvan ouders niet in staat zijn om voor hen te zorgen. Een van de meisjes snelt op ons af als we de auto uitstappen en spelt ons met een heel serieus gezicht een zelfgemaakte corsage van jonge palmbladeren op. Mevrouw Harnik neemt ons mee de sawa’s in. Ze vertelt (in het Nederlands) dat de afgelopen twee jaren veel regen is gevallen. Sinds januari 2016 is het natte seizoen niet opgevolgd door een droog seizoen. Slecht voor de rijstopbrengsten, maar ook voor van die van vanille en spaanse pepers.

Voordat we de kruidentuin in gaan, krijgen we koffie (ik neem met gecondenseerde melk, lekker zoet) en thee, met als snack een soort beignet waarin ananas zit. Enak! Samen met vier andere Nederlandse toeristen leidt mevrouw Harnik ons door de kruidentuin, maar niet voordat we allemaal een rieten punthoed (die me altijd aan Vietnam doen terugdenken) op krijgen. Best fijn, want het begint zachtjes te regenen.  We zien, ruiken en proeven gember, de koffieboon (best zoet), kurkuma, vanille, rubber, kokoswater, kokosnoot, palmsuiker, kaneel (vers van de boom gesneden), nootmuskaat en foelie, peper, cacao en kruidnagel. Een lust voor oog en mond!

Na de tour krijgen we onder het genot van een hapje en een drankje twee dansen te zien van de weeskindjes. Sommige gezichtjes zijn wat gespannen, maar vooral van de jongenssnoetjes spat het plezier en de ondeugd eraf. Daarna laten de kinderen zien wat je allemaal met de bladeren van een jonge kokospalm kunt doen. Ze vlechten de mooiste kunstwerken, zoals we bij ons allerlei figuren met ballonnen maken.  Een mooie jong meisje (die een klein meisje lieflijk aan de kant duwt want zij heeft haar oog laten vallen op Tygo) legt geduldig aan Tygo uit hoe hij een bepaalde figuur kan vlechten, Merijn pakt het na een korte uitleg snel zelf op. Het lijkt op origami en zelfs de kleinste kindjes hebben de ingewikkeldste figuren in een mum van tijd gemaakt. Ondertussen wordt mijn haar opgestoken en versierd met een bloemcorsage. Tot slot kopen we kruiden voor thuis en krijgen bij het afscheid een zelfgevlochten boeket mee. Maar we mogen niet weg voordat we met zijn allen hebben gedanst. Je kunt Tygo niet blijer maken dan dat (hahahaaa). Het is de Indische vorm van linedancen die we altijd op de Pasar Malam zien! Nu kunnen we meedoen op de komende Pasar Malam in Assen, samen met al die lieve oude Indische omaatjes en opaatjes die uren lang linedancen op de Indorockmuziek uit die goeie ouwe tijd.  

Als we terugkomen bij het hotel gaat de schemer ongeveer gelijk over in donker. Helaas is het andere restaurant in het dorp waar we als westerlingen prima kunnen eten vandaag tutup (gesloten). Waarschijnlijk vanwege de nationale feestdag vandaag. De overige 364 dagen zijn ze gewoon buka (open). Tegen 19.30 uur nemen we plaats in het restaurant. Ik heb zin in gado gado, maar die is helaas op. Dan maar cap coy, ook veel groenten. Merijn gaat voor de saté ayam met frites, Tygo voor een groot bord mie goreng met veel kroepoek en Ries neemt pompoensoep en loempia. In tegenstelling tot gisteravond is het eten nu goed warm. Het smaakt ons allemaal heerlijk.

Het is 21.00 uur en de gebedsoproep is eindelijk gestopt. De stilte is oorverdovend.

Dit is onze laatste avond op Java. Morgen gaan we met de ferry naar Bali, en blijven we twee nachten aan de noordkust in Lovina. Op Java is 80% van de bevolking moslim, op Bali zijn ze overwegend hindoeïstisch. We zijn erg nieuwsgierig naar het mystieke van Bali. En misschien gaan we de gebedsoproepen nog missen. Behalve die in de ochtend.

Sampai jumpa lagi!