Prachtig Prambanan en koloniaal thuiskomen

Dat was een enerverend nachtje. Zowel Tygo als ik hebben de badkamer vaker bezocht dan ons lief was. We hebben Tofik gisteravond al laten weten dat we vanochtend pas om 10 uur willen vertrekken richting de Prambanan. Als klap op de vuurpijl knapt de achterkant van mijn rechtersandaaltje ook stuk. Ik ben even in de #ihatemylife-mood. Dat kan er ook nog wel bij. Maar ik stap naar buiten, en door de pracht daarvan daalt mijn klaagstand gelijk naar een lager niveau.

We ontbijten tegen 9 uur. Tygo eet een halve chocotosti (van bruin brood, ze hebben het wel!) en ik eentje met banaan-choco. Ik eet de helft op. Met moeite zetten Tygo en ik de ene voet voor de andere en we hijsen ons de bus in. Allemaal dommelen we wat, behalve Ries. Die is kiplekker. Het kost anderhalf uur om bij de Prambanan te komen. We kunnen gelijk doorlopen omdat we het kaartje gisteren al hebben gekocht.

De Prambanan is indrukwekkend groot en donker (dat laatste kan ook door het weer komen, het is bewolkt). Het is het grootste hindoe-tempelcomplex van Indonesië en is gebouwd in de tiende eeuw. Door de hoogteverschillen lijkt de Prambanan op een piramide. Op het hoogste niveau heeft de Prambanan een centrale binnenplaats met drie hoofdtempels (Trisakti), gewijd aan Brahma (zuidelijke), Shiva (middelste) en Vishnu (noordelijke tempel). Deze drie tempels zijn de symbolen van Trimuti (de goddelijke drie-eenheid) in het hindoeïstisch geloof en zijn gericht op het oosten.

In een van de kamertjes van de Shiva-tempel staat een beeld van Ganesha. Dit is het bekende goddelijk wezen met het olifantshoofd. Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Nou, kom maar op Ganesha, kun je me snel weer fixen? In een ander donker kamertje lopen we Roro Jonggrang tegen het lijf. Zij is een prinses waarover een bijzondere Javaanse legende bestaat.

Er was eens een vorst genaamd Bandung Bondowoso. Hij wil trouwen met Roro Jonggrang, maar ze wijst hem af. Alleen wanneer hij erin slaagt om in één nacht duizend tempels te bouwen zal ze met hem trouwen. Bandung Bondowoso gaat als een dolle aan de slag. Hij roept de hulp in van een aantal geesten en samen beginnen ze aan wat een onmogelijke opgave lijkt. Met hen bouwt hij 999 tempels, en dan begint hij aan de laatste. De prinses verzint een list, en geeft haar dienstvrouwen de opdracht om een groot vuur in het oosten aan te steken, en op rijst te slaan: het ritueel dat de nieuwe ochtend aankondigt. Denkend dat de ochtend zo zal aanbreken, verdwijnen de geesten weer in de aarde en laten ze de laatste tempel voor wat het is. Bandung is zo verbolgen dat hij een vloek uitspreekt waardoor Roro in steen verandert. Zo wordt ze uiteindelijk als standbeeld onderdeel van de laatste tempel en is de opdracht voltooid.

Helaas worden we opnieuw gedwongen om via een flinke omweg terug bij de ingang te komen. Inmiddels is de zon flink doorgebroken, dus daar zitten Tygo en ik niet op te wachten. Gestaag slenteren we richting uitgang. Snel de auto in, en de airco aan. Het kost een uur om bij Duta Garden Boutique hotel in Yogyakarta te komen. Een oase midden in druk Jogja. We hebben een villa tot onze beschikking die ingericht is zoals het vroeger in koloniaal Indië was. Ik vlei mij neer op de uitnodigende ligstoel op het terras en waan me in tempo doeloe. Loh, wat heerlijk dese!

Tygo krijgt praatjes, die knapt op. Ik verhuis naar het bed in de prachtige koloniale kamer. Er staat een ouderwetse radio, die het nog steeds doet. Verder een echt bureautje uit de tijd van Max Havelaar. Veel zie ik er niet van, want mijn ogen vallen snel dicht. Richard gaat op zoek naar een Samsonite-winkel. Op de heenweg naar Jakarta is een van de sluitingen van een koffer kapotgegaan, en de koffer sluit niet meer goed. Helaas mislukt de missie. Hij gaat met een ojek (brommertaxi) terug naar het hotel. Een hele belevenis.

Ondertussen komt James van het lokale kantoor van Antarin (waar we de reis in Amsterdam bij hebben geboekt) langs. Hij geeft meer info over Yogyakarta en hoort graag hoe de reis tot nu toe is verlopen, of we klachten of vragen hebben. We zijn ontzettend tevreden over de reis, de hotels en onze Tofik. Behalve het eten, maar dat grapje snapt hij niet. Inmiddels is de afternoonsnack gebracht: mandarijnen, bananen en een soort chocolade-bananeneclair. Ik eet het eerste, Tygo het tweede en Ries het derde. Merijn slaat de snack over. Die heeft liever M&M’s, maar ja, die hebben ze niet.

Aan eten moet ik niet denken. Ik neem vanavond wel het fruit van de middagsnack en ananas. Die laatste heeft Ries net gehaald bij een stalletje op straat. Ries neemt de jongens tegen 19.00 uur mee naar buiten om daar een eettentje te zoeken. Ze nemen plaats op de schommelbanken bij Move on. Dat klinkt niet Aziatisch en dat is het ook niet. Ze genieten van calamari met frites, spaghetti bolognese en kipfilet met aardappelen. Met bier van de tap.

Helaas kunnen we de kookworkshop die morgenochtend gepland staat niet verschuiven. We gokken er maar op dat iedereen morgen weer helemaal fris en fruitig is. Aan dat fruitige maak ik vast een begin met de mandarijnen, bananen en ananas. Op een goede nacht.

Tetap sehat!